Znane są również inne formy jego nazwiska: Duvall i Duval. Syn Ludwika i Katarzyny Sagatowskiej. Pochodził ze spolszczonej rodziny francuskiej. Urodził się 13 IV 1720 r. w Żegocinie, studia teologiczne ukończył w Krakowie i tu otrzymał święcenia kapłańskie 1 IV 1747 r. z rąk bpa Michała Kunickiego. W 1748 r. bp Andrzej Stanisław Kostka Załuski skierował go na dalsze studia do Rzymu. Doktorat obojga praw uzyskał 19 V 1763 r. na UJ.
Po powrocie do Kraju ciesząc się zaufaniem biskupa otrzymywał poważne urzędy i godności. 18 IV 1752 r. został zamianowany prałatem scholastykiem kolegiaty wojnickiej, instalowany 11 VIII 1752 r. W 1755 r. otrzymał probostwo w Prandocinie, a 4 VII 1757 r. probostwo w Radłowie. Wielką dbałości otaczał kościół w Radłowie, który przebudował w stylu barokowym. 1 X 1757 r. został prepozytem w kolegiacie wojnickiej, rezygnując z probostwa w Prandocinie.
Po śmierci bpa Załuskiego w 1758 r. rezydował w Wojniczu. Tu odbudował spaloną świątynię kolegiacką, którą w roku 1775 konsekrował bp Kajetan Sołtyk.
Bp K. Sołtyk, chcąc utrzymać więź z przyłączoną do Austrii południową częścią diecezji, 22 III 1781 r. mianował ks. J. Duwalla oficjałem wikariuszem generalnym dla galicyjskiej części diecezji krakowskiej. 20 IX 1783 r. cesarz Józef II samowolnie erygował diecezję tarnowską, a jej biskupem zamianował ks. J. Duwalla, który rozpoczął rządy jako biskup nominat, zabiegając równocześnie o prekonizację w Rzymie. Zamieszkał w klasztorze bernardynów w Tarnowie i zorganizował konsystorz. Powołał do niego m.in. kanoników kolegiaty tarnowskiej i bobowskiej, jednego bernardyna oraz innych kapłanów a nawet ludzi świeckich. Podobnie przygotowywano erekcję kapituły katedralnej.
Jako oficjał generalny i biskup nominat powstającej diecezji, mimo ograniczeń spowodowanych systemem józefińskim, wykazywał dbałość o porządek w diecezji. Pousuwał z beneficjów nierezydujących proboszczów, którzy w wielu wypadkach przebywali poza granicami diecezji i państwa austriackiego, a instytuował stałych beneficjantów i duszpasterzy. W związku ze zbyt małą liczbą księży diecezjalnych angażował do duszpasterstwa zakonników ze skasowanych przez władze austriackie klasztorów. Dążył do podniesienia dyscypliny poddanych sobie księży. Wydawał zarządzenia, w których m.in. zakazywał noszenia „czerwonych czapeczek” i „zielonych serdaczków”, pierścieni na palcach itp. Nagradzał księży gorliwych i oddanych Kościołowi, karał, a nawet usuwał obojętnych lub prowadzących budzące zgorszenie życie.
Za jego rządów zorganizowano diecezję, przeprowadzono regulację parafii i dekanatów. Władze austriackie zniosły kilka klasztorów i wszystkie bractwa kościelne, w czym, jako rządca diecezji, miał swój udział, będąc wykonawcą cesarskich dekretów kasacyjnych.
Był człowiekiem mądrym, gorliwym i pobożnym. Nazwano go Clementissimus Pater, „wielkim w Kościele mężem Bożym”. Rozbieżności w ocenie jego osoby pojawiają się w odniesieniu do jego działalności jako rządcy diecezji.
Wiadomo, że był mężem zaufania dwóch biskupów krakowskich, którzy go cenili oraz obdarowywali urzędami i godnościami. Nie doczekawszy się upragnionej prekonizacji bp Duwall zmarł 13 XII 1785 r. w klasztorze bernardynów w Tarnowie. Spoczął na cmentarzu klasztornym naprzeciwko wielkich drzwi kościoła. 12 VIII 1973 r. odsłonięto jego epitafium w kościele parafialnym w Wojniczu, dawnej kolegiacie, której był ostatnim prepozytem. Epitafium także znajduje się w kościele parafialnym w Żegocinie.
Źródło: Ks. A.Nowak, SŁOWNIK BIOGRAFICZNY KAPŁANÓW DIECEZJI TARNOWSKIEJ 1786-1985, Tom I. Biskupi i kanonicy, Tarnów 1999.