Owszem, jak sam przyznał się w czasie uroczystości posłania, już na czwartym roku seminarium odzywał się w nim głos Boży, wzywający do większej ofiary… Ale jeszcze wtedy nie wiedział, że będą to misje. I nawet nie podejrzewał, że w pewien środowy wieczór, 15 listopada 2017r., w swojej rodzinnej miejscowości w Szczepanowicach, w obecności ks.Biskupa Andrzeja Jeża, wielu kapłanów, rodziny oraz przyjaciół, z uśmiechem na twarzy podziękuje Panu Bogu za dar kapłaństwa, a szczególnie za dar „powołania w powołaniu” – posłania misyjnego do Boliwii.

Ks.Radosław zakończył już wszystkie przygotowania do wyjazdu. Na jego piersi spoczywa krzyż misyjny. Nie zapomina jednak, że trzeba jeszcze wyrazić wdzięczność Panu Bogu za wszystkich, którzy pomogli mu odkryć to powołanie, a zwłaszcza za Rodziców. Wskazuje także na osobę ks.Biskupa Ordynariusza  –  to On cztery lata temu wyświęcił go na kapłana i przez ten czas otaczał go pasterską troską oraz modlitwą. Dzisiaj ofiaruje mu dar Eucharystii, którą sprawuje w jego intencji. Nie brakuje ciepłych słów pod adresem innych kapłanów, a zwłaszcza ks. Stanisława Wojdaka – ojca duchownego Wyższego Seminarium Duchownego, który potrafił rozpalić i podtrzymywać ogień misyjny w sercu wielu kleryków. Ks.Radosław nie zapomina również o proboszczu parafii – ks.Władysławie Kiełbie.

Rzeczywiście, posłanie misyjne to okazja do wielu podziękowań, ale także życzeń. Jedno z nich, być może najważniejsze, wyraziła była parafianka z Kamienicy, p. Teresa. Pragnie ona, aby ks.Radosław nigdy nie zapominał, że nie jedzie na misje sam. Bo cokolwiek by się działo, ma za sobą grono ludzi, którzy zawsze będą o nim pamiętać w modlitwie.