Syn Aleksandra, urzędnika, i Emilii z d. Ekiert. Urodził się 1 XI 1919 r. w Krośnie. Do szkoły podstawowej i gimnazjum uczęszczał w mieście rodzinnym. Studia teologiczne rozpoczął po zdaniu matury w 1937 r. w seminarium duchownym w Przemyślu, a od 1943 r. kontynuował je w Brzozowie-Anatolówce i w Brzozówce. Święcenia kapłańskie przyjął 5 III 1943 r. w Brzozowie z rąk bpa F. Bardy.
Po święceniach objął wikariat w Trzcieńcu, następnie w Przeworsku. W 1946 r. został proboszczem w parafii Pnikut, ale po trzech miesiącach proboszczowania został skierowany na studia na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL. 27 czerwca 1949 r. uzyskał doktorat z filozofii na podstawie pracy Tomistyczna metafizyka dobra. Po wakacjach został prefektem w seminarium duchownym w Przemyślu, a od 1957 r. wicerektorem. Równocześnie wykładał filozofię w tym seminarium. Brał udział w pracach synodu diecezjalnego, był promotorem wiary w procesie informacyjnym Sługi Bożego ks. Jana Balickiego oraz sędzią w podobnym procesie Sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza. 26 lutego w 1962 r. papież Jan XXIII mianował go biskupem diecezjalnym w Tarnowie. Sakrę biskupią przyjął 20 V tr. w katedrze przemyskiej. Konsekratorami byli: abp E. Baziak, bp F. Barda i bp K. Pękala. 26 maja 1962 r. przejął rządy diecezją, a w następnym dniu odbył ingres do katedry tarnowskiej. Jako hasło obrał słowa: Lavare pedes.
Początek pasterzowania był bolesny. W 1963 r. władze świeckie zlikwidowały Małe Seminarium, a z Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie powołano kleryków do wojska. W miejsce Małego Seminarium zorganizował Studium Humanistyczne w budynku seminaryjnym. Pod koniec lat siedemdziesiątych doczekał się całkowitego zwolnienia alumnów ze służby wojskowej. Za jego rządów zaznaczył się wzrost powołań kapłańskich w diecezji. Wielu księży kierował na studia specjalistyczne do Lublina, Rzymu, Innsbrucka i Paryża. Starał się o dobre przygotowanie profesorów seminarium duchownego; wielu uzyskało promocje doktorskie, kilku habilitowało się. Wznowił działalność Instytutu Wyższej Kultury Religijnej, oraz wydawanie „Tarnowskich Studiów Teologicznych”. Nawiązał współpracę z Papieską Akademią Teologiczną w Krakowie. Dbał o wychowanie i dokształcanie księży. Kapitułę katedralną powiększył o trzy kanonie. Poprosił w Rzymie o trzeciego biskupa pomocniczego w osobie ks. Władysława Bobowskiego. Kierował księży do pracy w krajach zachodnioeuropejskich oraz do pracy misyjnej w Kongo Brazzaville, w Afryce Centralnej, Argentynie oraz innych krajach południowoamerykańskich i USA. Zreformował kurię diecezjalną i sąd biskupi. Utworzył rady – duszpasterską i kapłańską. Powołał kolegium konsultorów (1986). W latach 1982-1986 przeprowadził IV Synod Diecezji Tarnowskiej. W pracach Synodu z woli bpa J. Ablewicza kierowano się soborową zasadą „Ad imaginem ecclesiae universalis” (Lumen Gentium 23). Pod koniec życia przywrócił diecezjalną “Caritas”.
Był członkiem Kongregacji do spraw Świętych i Błogosławionych. Zabiegał o kanonizację bł. Kingi, o beatyfikację ks. Romana Sitki. Doprowadził do beatyfikacji Karoliny Kózki. Zorganizował pielgrzymkę diecezjalną na uroczystość beatyfikacji Marii Teresy Ledóchowskiej do Rzymu w 1976 r. oraz nabożeństwo z tej okazji o zasięgu diecezjalnym w Tarnowie i Lipnicy Murowanej z udziałem Prymasa Polski Stefana kard. Wyszyńskiego. Podobnie z okazji beatyfikacji Urszuli Ledóchowskiej w Limanowej, Nowym Sączu, Lipnicy Murowanej. Przyjmował w Tarnowie Ojca Świętego w 1987 r. Właśnie podczas tej wizyty papież dokonał beatyfikacji bł. Karoliny. W 1981 r. na zaproszenie papieża Jana Pawła II wygłosił na Watykanie rekolekcje, które zostały opublikowane w Kalwarii Zebrzydowskiej w 1982 r. oraz przez Editions du Dialogue w 1983 r. pod tytułem Będziecie mymi świadkami. Były one też tłumaczone na język włoski i hiszpański. Doprowadził do koronacji łaskami słynące obrazy Matki Boskiej: w Okulicach (1962), Nowym Sączu (1963), figury MB Bolesnej w Limanowej (1966), figury w Lipinkach (1980), obrazu w Szczyrzycu (1984); rekoronacji obrazu w Zawadzie koło Dębicy (1970) i figury w Przeczycy (1975). Urządzał jubileusze koronacji obrazów w Bochni i Okulicach oraz inne. Obchodzono w Tarnowie uroczyście Sacrum Poloniae Millenium, 900-lecie śmierci św. Stanisława w Szczepanowie, oraz 900-lecie kanonizacji św. Świerada w Tropiu, 200-lecie istnienia diecezji tarnowskiej, 150-lecie Wyższego Seminarium Duchownego. Dużą rangę nadawał jubileuszom ogólnokościelnym w 1975 r. i w 1983 r. W latach 1968-1970 urządził w diecezji peregrynację Matki Boskiej Częstochowskiej w symbolach Ewangelii i świecy, oraz w 1983 r. w obrazie Jasnogórskim. Podkreślał ważność odpustów parafialnych.
Utworzył 132 nowe parafie, sporo rektoratów. Mimo przeszkód czynionych ze strony władz państwowych podjęto budowę kilkuset kościołów, domów katechetycznych, plebani. Dzięki jego staraniom powstał Dom Księży Emerytów w Zbylitowskiej Górze. W Konferencji Episkopatu Polski był członkiem Komisji Duszpasterskiej, Komisji do spraw KUL i Komisji do spraw Budowy Kościołów.
Uczestniczył w pierwszej i ostatniej sesji Soboru Watykańskiego. Wprowadzał w diecezji jego reformy, zwłaszcza liturgiczne. Sam wygłaszał dużo homilii, kazań, przemówień. Prowadził też rekolekcje dla kapłanów w Tarnowie w 1979 r. Wydał ponadto 50 listów pasterskich, około 50 przemówień, 33 kazania, kilka homilii, kilkanaście orędzi i odezw, kilka artykułów naukowych. Dużo jego kazań i innych materiałów pozostało w maszynopisie. Z okazji srebrnego jubileuszu biskupstwa podczas wizyty w Tarnowie, papież Jan Paweł II podniósł go do godności arcybiskupiej.
Długotrwałą chorobę nowotworową przeżywał przykładnie w cierpliwości i poddaniem się woli Bożej. Zmarł 31 marca 1990 r. w rezydencji biskupów tarnowskich. Spoczywa w podziemiach Bazyliki Katedralnej w Tarnowie.
Źródło: Ks. A.Nowak, SŁOWNIK BIOGRAFICZNY KAPŁANÓW DIECEZJI TARNOWSKIEJ 1786-1985, Tom I. Biskupi i kanonicy, Tarnów 1999.
