poniedziałek, 30 lipiec 2018 23:34

Początki tarnowskiej misji na Kubie - pierwsza relacja - ZDJĘCIA

Napisane przez ks. Dariusz Pawłowski

Nie będzie zaskoczeniem jeśli napiszę, że rzeczywistość Kościoła kubańskiego różni się od tej w Polsce. Pierwszy miesiąc pobytu na tej gorącej wyspie przebiega pod znakiem nauki języka. W międzyczasie poznajemy również Kościół - a dokładniej rzecz ujmując, wspólnoty kościelne.

Parafia, którą mamy objąć duszpasterstwem pod koniec sierpnia, aktualnie dzieli się na część miejską i wiejską. W części miejskiej mamy dwa kościoły i kilka domów misyjnych, w których gromadzą się wspólnoty katolików. Część z nich już poznaliśmy. Są to zazwyczaj nieliczne wspólnoty, ok. 30 - 60 osobowe. Ludzie we wspólnotach zatem dobrze się znają i wspólnie przeżywają wiarę. W części wiejskiej jest około trzydziestu wspólnot i ani jednego kościoła. Kapłan, który obecnie raz na jakiś czas dojeżdża do wiosek, sprawuje tam sakramenty w domach lub garażach. Są to wspólnoty liczące od kilku do kilkunastu osób. Wioski położone są daleko w górach, często w takim miejscach, gdzie nie prowadzi żadna droga, po której mógłby przejechać samochód. Można tam jedynie dojść. No, ale w końcu to są misje.

Dużym zaskoczeniem dla mnie jest poczucie przynależności do Kościoła Katolickiego większości Kubańczyków. I to poczucie w zasadzie jest jedynym co ich wiąże z Kościołem. Spotkałem tu pewnego młodego Kubańczyka imieniem Donar, który już podczas pierwszej rozmowy z dumą ogłosił, że jest katolikiem. Jednak okazało się, że nigdy jeszcze nie był na Mszy. Do chrztu został przygotowany jako dziecko przez babcię. Od tamtej pory nie przyjął żadnego innego sakramentu, nie prowadzi życia duchowego czy też modlitewnego. Mówi, że jest mu to niepotrzebne, bo przecież Bóg jest wszędzie - nie musi należeć do wspólnoty. Moja profesorka, która uczy mnie języka, też "czuje się" katoliczką. Pamięta, że jako dziecko kilka razy była w kościele. Potem, gdy zaczynała naukę, a następnie karierę naukową i pracę na uniwesytecie, nie mogła (a może nie chciała) być czynnie związana z Kościołem. I tak jej zostało aż do dziś. Takie podejście wydaje się być powszechne. Nie jest to oskarżenie tych, którzy są realnie daleko od Kościoła - bo często wynika to nie tyle z ich własnej winy, ale z powodu sytuacji w kraju. A więc to raczej ogólna analiza tego, "co im w duszy gra".

Jednak są też perełki. Ci którzy już są we wspólnocie starają się jej oddawać i duchowo wzrastać. We wspólnotach są osoby starsze, młodzież i dzieci. W porównaniu z ogólną liczbą mieszkańców miasta, wspólnoty stanowią garstkę, jakiś niewielki procent. Księża kubańscy oraz misjonarze mówią, że w ostatnich latach można zaobserwować "przebudzenie" i powolny wzrost ilości osób szukających w swoim życiu Boga, osób chcących praktykować wiarę. Miejmy nadzieję, że jest to jaskółka, która zwiastuje stały trend.

W naszej diecezji, Santiago de Cuba, niestety nie pracuje żaden polski ksiądz, ani żadna polska siostra zakonna, czy misjonarka świecka. Są natomiast misjonarze z innych krajów, jak Hiszpania czy Haiti. W pracy duszpasterskiej dużą pomocą są siostry z Chile i Meksyku, które prowadzą katechezy i spotkania z młodzieżą. Dla przykładu, jedna ze wspólnot w dzielnicy Mikronueve spotyka się na parterze mieszkania w bloku. Tam siostra prowadzi przez jeden dzień w tygodniu katechezę - animację z grupką około 40 osób (starsi, młodzież i dzieci). Pomagają jej w tym animatorzy, na przykład matka szóski dzieci, która uczy pieśni, przygotowuje zabawy i scenki o tematyce religijnej. W sobotę wieczorem przyjeżdża ksiądz z niedzielną Eucharystią. Taki kościół w bloku.

Powoli wchodzimy w rytm pracy duszpasterskiej. Odwiedzamy w soboty i niedziele wpólnoty na trenie swojej przyszłej parafii, starając się poznawać tych ludzi. A ludzie tutaj są bardzo otwarci. Mimo swojej biedy i problemów, są raczej radośni. Niejednokrotnie już wyrażali wielką wdzięczność, że chcieliśmy w ogóle przyjechać na Kubę, do tego kraju o którym (w ich przekonaniu) nikt już nie pamięta.

Pracy duszpasterskiej nie będzie nam brakować. Ksiądz biskup Dionisio mówi, że chciałby, żeby w naszej przyszłej parafii, oprócz nas dwóch, pracowało jeszcze dwóch innych kapłanów. Ale póki co ich po prostu nie ma. Może kiedyś znowu przyjedzie na Kubę kolejny misjonarz i do nas dołączy. Oby.

Polecamy się Waszej modlitwie, byśmy rzeczywiści dawali tym ludziom Żywego Boga, a nie tylko uczyli ich religijność. Pozdrawiam. Ks. Dariusz Pawłowski

Zapraszamy o oglądnięcia galerii zdjęć - KLIKNIJ TUTAJ.

Szukaj w serwisie

Search - K2 Improved Search Plugin by Offlajn
Przeszukuj - Kategorie
Przeszukuj - Kontakty
Przeszukuj - Artykuły
Przeszukuj - Doniesienia
Przeszukuj - Tagi

Nowości w serwisie

logo DT 300

ADRES: KURIA DIECEZJALNA

33-100 Tarnów, ul. Piłsudskiego 6
tel. centrala 14-63-17-300, fax 14-63-17-309
e-mail:kuria(at)diecezja.tarnow.pl

Administrator danych osobowych informuje, że wszystkie dane osobowe na stronie internetowej diecezji tarnowskiej umieszczone zostały za zgodą osób, których dane dotyczą lub umieszczone są na podstawie prawa.

Polityka prywatności serwisu Diecezji Tarnowskiej

 

Please publish modules in offcanvas position.

INFORMACJA DOTYCZĄCA PLIKÓW COOKIES
Informujemy, iż w celu optymalizacji treści dostępnych w naszym serwisie, dostosowania ich do Państwa indywidualnych potrzeb korzystamy z informacji zapisanych za pomocą plików cookies na urządzeniach końcowych użytkowników. Pliki cookies użytkownik może kontrolować za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Dalsze korzystanie z naszego serwisu internetowego, bez zmiany ustawień przeglądarki internetowej oznacza, iż użytkownik akceptuje stosowanie plików cookies. Czytaj więcej Polityka prywatności Informację cookies strony internetowej zapewnia diecezja.tarnow.pl