Wczoraj 26.10.2023 r. Komisja Episkopatu Polski ds. Misji przyznała medale "Benemerenti in Opere Evangelizationis". Uroczystość odbyła się w budynku Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie.
W tym roku jednym z odznaczonych jest Kościół Tarnowski, który dostał medal za zasługi w dziele ewangelizacji. To odznaczenie jest szczególne zwłaszcza, że nasza diecezja przeżywa w tym roku 50-lecie wyjazdu pierwszych swoich kapłanów na misje. Jak podkreśla biskup Jan Piotrowski przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji: Medal dla Diecezji Tarnowskiej jest wyrazem uznania. To jest wdzięczność za wiarę całego Kościoła, wszystkich, którzy tworzą to ogromne dzieło.
Medal "Benemereti" przyznawany jest w czterech kategoriach: „za zasługi w dziele misyjnym”, „pomoc modlitewna i duchowa”, „pomoc materialna i finansowa misjom” oraz „informacja medialna”.
Nagrodzeni Medalem w 2023 r.
Kościół Tarnowski
W 2023 r. przypada 50 rocznica wyjazdu misjonarzy fideidonistów z diecezji tarnowskiej na misje do Konga Brazzaville. Przez cały ten czas grupa 31 misjonarzy ofiarnie pracowała na różnych placówkach w kraju. Obecnie misjonarze fideidoniści pracują w 12 krajach w Republice Konga, Argentynie, Republice Środkowoafrykańskiej, Kamerunie, Peru, Republice Południowej Afryki, Boliwii, Brazylii, Czadzie, Kazachstanie, Ekwadorze, Kubie. We wspomnianych 12 krajach znalazło się w posłudze dokładnie 150 księży tarnowskich. Opatrzność sprawiła, że swoje pastoralne zadania podejmowali w 150 parafiach czterdziestu dwóch Kościołów lokalnych. Trzeba dodać, że tę posługę poszerzają, przedstawicielki i przedstawiciele zgromadzeń zakonnych oraz osoby świeckie.
Bp Jerzy Mazur SVD
W latach 1983-1986 był misjonarzem w Ghanie, od 1986-1988 r. pracował na Białorusi i w latach 1988-2002 na Syberii. W latach 2011-2021 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Episkopatu Polski ds. Misji. Uporządkował dokumentację Komisji Misyjnej. Zorganizował kilka sympozjów naukowych poświęconych misjom. Przygotował i przeprowadził IV Krajowy Kongres Misyjny. Wskrzesił działalność Krajowej Rady Misyjnej i przewodniczył jej pracom. Propagował misje poprzez publikacje książkowe dla młodzieży i dorosłych. Powołał do istnienia Kapitułę Medalu Benemerenti. Aktywnie udzielał się w mediach (telewizja, radio, internet, gazety) publicznych i katolickich, udzielał wywiadów zachęcając do zaangażowania misyjnego wszystkich wiernych. W diecezji ełckiej zorganizował dwa kongresy misyjne. Wspierał finansowo misjonarki i misjonarzy nie tylko z własnej diecezji. W 2023 r. bp Jerzy Mazur SVD obchodził Jubileusz 25 -lecia sakry biskupiej. O. Krzysztof Ziarnowski SVD, ze Zgromadzenia Słowa Bożego
W 1987 r. wyjechał do pracy misyjnej w Angoli. Jego pierwszą placówką była stacja misyjna N’zeto. W 1990 r. skierowano go na kolejną placówkę w Tozumboco. Później pracował w Kakulamie (2006-2010), Kakolo (2019). Do 2006 r. był przełożonym misji Luanda. Wybudował kościół w Openga, w parafii Tafeto. W 1990 r., w czasie trwającej wojny domowej w Angoli, o. Krzysztof jechał z chorą dziewczynką i jej mamą do szpitala. Najechał na minę przeciwczołgową i samochód wyleciał w powietrze. Mama dziecka zginęła na miejscu. O. Krzysztof odniósł liczne obrażenia i stracił dużo krwi. Kiedy zauważył, że małe dziecko zostało na miejscu wypadku i może się spalić, ostatnimi siłami pobiegł po nie. Przez 20 km niósł na plecach dziewczynkę, dzięki czemu uratował jej życie. Sam zemdlał z wycieńczenia. Dziecko przeżyło, a on do dziś nosi czarne blizny. W 2017 r. został wybrany do zarządu Prowincjalnego, a od 2020 r. jest wiceprowincjałem Prowincji Angolańskiej SVD. Przez całe swoje misyjne życie o. Krzysztof pokazał niesamowitą determinację i miłość do bliźniego, pracując nieustannie nad odnawianiem i rozbudową świątyń oraz placówek edukacyjnych, zwłaszcza w miejscach takich jak Kakulama czy Kakolo. Jego prace budowlane nie były jedynie symbolicznym odnawianiem budynków, ale przede wszystkim były środkiem do odbudowy ducha społeczności po straszliwej wojnie domowej. Fundamentem jego posługi duszpasterskiej o. Krzysztofa Ziarnowskiego SVD była determinacja w formację katechistów. Poświęcenie, z jakim organizował kolejne kursy dla nich oraz dojeżdżał do wspólnot odciętych przez pola minowe, pokazuje ogromną odwagę i determinację w służbie Ewangelii. Jako organizator życia parafii oraz różnych wspólnot, o. Krzysztof stał się filarem dla lokalnej społeczności. Jego inicjatywy takie jak budowa studni, szkół czy ośrodków zdrowia znacząco przyczyniły się do poprawy warunków życia wielu ludzi. Działania, które podejmował nie były jedynie projektem charytatywnym, ale realnym dowodem na to, jak głęboko zakorzeniona jest jego wiara i jak bardzo pragnie on służyć innym. O. Krzysztof jest nie tylko kapłanem, ale również liderem, budowniczym, nauczycielem, formatorem i przede wszystkim człowiekiem wielkiego serca. Jego prace w Angoli stanowią niezatarty ślad w historii lokalnych społeczności
KATEGORIA I
Pani Maria Kryś, zelatorką Koła Przyjaciół Misji parafii NMP Wspomożenia Wiernych, diecezja gliwicka
Wspólnota pomagająca misjom powstała 12 lutego 1993 r. za zgodą ówczesnego proboszcza ks. Brunona Plocha i w oparciu o Prokurę Misyjną Misjonarzy OMI. Następnie dołączyła do Papieskich Dzieł Misyjnych w diecezji gliwickiej. Maria Kryś wzięła udział w 6 sesjach Szkoły dla animatorów misyjnych w Prokurze Misyjnej Misjonarzy Oblatów Maryi w Poznaniu. Wraz z ks. Konradem Kołodziejem, dyrektorem Papieskich Dzieł Misyjnych w diecezji gliwickiej uczestniczyła w tygodniowej szkole dla animatorów misyjnych w Skorzeszycach. Jest zelatorką koła misyjnego, którego zadaniem jest pomoc modlitewna dla misji i misjonarzy. W każdy pierwszy piątek miesiąca organizuje spotkania modlitewne oraz uczestniczą w Eucharystii, którą ofiaruje w intencji misji świętych i misjonarzy. Członkowie Koła Przyjaciół Misji modlą się za misje, biorą udział w dniach skupienia oraz spotkaniach rejonowych oblackich i Papieskich Dzieł Misyjnych, a także w czuwaniach w Częstochowie. Maria Kryś zaprasza na spotkania grupy misjonarzy, którzy opowiadają o swojej posłudze na placówkach misyjnych. Misjom i misjonarzom pomaga też materialnie, przekazując ofiary oraz różańce, szaty liturgiczne, rzeźbione krzyże wykonane przez członka naszej Wspólnoty. Organizuje kiermasze z naszych robótek (stroiki, palmy) a dochód ze sprzedaży przekazuje na misje. W to dzieło włącza się cała parafia. Koło kontynuuje akcję grosiki dla Afryki i organizuje Kolędników Misyjnych. Członkowie wspólnoty zbierają makulaturę oraz zużyte znaczki i okulary, które przekazują werbistom. Przez 30 lat działalności misjonarze podarowali kołu wiele pamiątek i eksponatów z różnych kontynentów i z tych pamiątek stworzono misyjne muzeum.
Siostra Zygmunta Kaszuba ze Zgromadzenia Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus
Siostra Zygmunta do pracy misyjnej w Burundi (Afryka) wyjechała w grudniu 1973 r., po bezpośrednim przygotowaniu w dziedzinie języka francuskiego i medycyny tropikalnej, by tam założyć pierwszą placówkę misyjną Zgromadzenia Sióstr Karmelitanek Dzieciatka Jezus. Jako pierwsza z misjonarek rozpoczynała opiekę nad chorymi w małym punkcie sanitarnym w Musongati. Pod okiem Sługi Bożej dr. Wandy Błeńskiej organizowała opiekę nad osobami dotkniętymi trądem. Po śmierci jedynego dentysty w kraju, leczyła również zęby. Dzięki Opatrzności Bożej razem z Bratem Marcelim Ślusarczykiem OCD zbudowała Centrum Zdrowia w Musongati, które przemienione w szpital, działa prężnie do tej pory. W 1989 roku z powodu choroby musiała powrócić do kraju. W czasie przedłużonego leczenia, zorganizowała i przy pomocy Władz Miasta Torunia rozbudowała Centrum Pielęgnacji Caritas (przy kościele pw. Św. Maksymiliana), gdzie znalazły wsparcie osoby z niepełnosprawnością, przewlekle chorzy, dzieci, bezdomni oraz anonimowi alkoholicy. Dla dzieci i osób niepełnosprawnych wybudowała na Pojezierzu Brodnickim Ośrodek Wypoczynkowy. Cały czas służyła misjom. Należała do Krajowej Rady Misyjnej. Udzielała się też w Komisji Misyjnej przy Konferencji Wyższych Przełożonych Żeńskich Zgromadzeń Zakonnych w Polsce. Pełniąc funkcję przewodniczącej (1995-2011), organizowała formację misyjną dla sióstr zakonnych z różnych Zgromadzeń oraz utrzymywała kontakty z polskimi misjonarzami. W międzyczasie w licznych parafiach głosiła prelekcje, dzieląc się wiarą i miłością do Boga oraz troską o ludzi najbiedniejszych; brała udział w audycjach radiowych i telewizyjnych (Radio Maryja, TVP1); zbierała środki finansowe na dzieła misyjne, utrzymując kontakt z Ofiarodawcami. W 2018 r. powróciła do Burundi, by zająć się dziećmi pozbawionymi warunków do rozwoju. Dzięki zjednoczeniu wielu serc Ofiarodawców, udało się Siostrze w 2023 r. ukończyć budowę Szkoły Podstawowej w Gitega - Songa, w której będzie mogło się uczyć około 700 dzieci.
Siostra Aniela Banaś ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP Niepokalanie Poczętej
Urodziła się 4 sierpnia 1938 r. Na misjach pracowała od 1964 r.: najpierw w Zambii, a potem w RPA, gdzie w 1966 r. złożyła profesję wieczystą. Przez wiele lat na różnych placówkach Zgromadzenia ofiarnie opiekowała się sierotami w domach dziecka i prowadziła przedszkola, a potem – aż do roku 2023 – pomagała w różnych pracach młodszym siostrom misjonarkom. Mimo słabego zdrowia pozostała na swoim „posterunku misyjnym” przez 58 lat, a w maju bieżącego roku powróciła do Polski. Nadal żyje misjami modląc się za misjonarzy.
KATEGORIA II
Pani Magdalena Kołtyś, katechetka
Katechetka pochodząca z Archidiecezji Lubelskiej i posługująca na jej terenie. Od kilku miesięcy pełni funkcję pierwszej w historii nowego dzieła, prezes Fundacji „Na krańce świata”, której celem jest pomoc misyjna. Nadzoruje też działalność niedawno utworzonego portalu misjomat.org. Niezwykle oddana sprawie animacji misyjnej i dziełu misyjnemu. Od wielu lat blisko i twórczo współpracuje z Papieskimi Dziełami Misyjnymi w Polsce oraz z lokalnymi dziełami, promującymi misje, przedsięwzięcia Archidiecezji Lubelskiej oraz z MIVA Polska. Uczy katechezy w niełatwej, typowo męskiej szkole o profilu samochodowym. Mimo wymagającego terytorium akcji katechetycznej, wytrwale i umiejętnie, od dłuższego czasu, organizuje coroczne rekolekcje dla swoich uczniów, zazwyczaj wplatając w dni skupienie wiele elementów o tematyce misyjnej. Bardzo często zaprasza na katechezę misjonarzy i wolontariuszy misyjnych. Od wielu lat współuczestniczy w redagowaniu materiałów liturgiczno-duszpasterskich, publikowanych przez Papieskie Dzieła Misyjne w Polsce. Bierze udział w kiermaszach oraz sama je organizuje wraz z uczniami, dochód ze sprzedaży w całości przekazując dla misjonarzy. Duchowy Patronat Misyjny Księży Sercanów Powstał w 1992 r. jako jedna z form działalności kleryckiego koła misyjnego w obrębie wydawanego przez Wyższe Seminarium Misyjne Księży Sercanów w Stadnikach czasopisma dla chorych „Wstań”. Ideą Duchowego Patronatu jest zjednoczenie ludzi w modlitwie za misje i utworzenie z nich zaplecza dla polskich Sercanów pracujących na misjach. Każdej osobie jest przydzielany jeden z krajów misyjnych (Kongo, RPA, Kamerun, Indonezja, Filipiny, Indie, Finlandia, Białoruś, Mołdawia i Ukraina). Członkowie odmawiają codziennie akt ofiarowania, modlitwę i ofiarowanie cierpień w intencji misji. W III niedzielę m-ca jest sprawowana Msza św., a w piątki polecani są oni modlitwom alumnów. Obecny Patronat duchowy liczy 340 członków.
Ks. mgr Jerzy Piluś
Od 1997 r. z wielkim zaangażowaniem pracował na Kaukazie (Azerbejdżan – 3,5 roku; Abchazja – 5 lat, Gruzja – 5 lat w Caritas, następnie wrócił do Abchazji). Nie dbał o swe warunki życiowe, bardzo angażował się w życie swych parafian. Organizował dla nich pomoc materialną z Polski. Będąc obecnie w Polsce nadal służy misjom. Chętnie animuje, formuje misyjnie dzieci i młodzież w szkołach i parafiach diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej.
KATEGORIA III
Pan Wacław Bajer
Pan Wacław z Piekar Śląskich należy do hojnych darczyńców misji. W roku 2023 przekazał środki na następujące projekty pomocowe:
12 maja 2023 r. – 12 000 PLN z przeznaczeniem na szkołę sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus w Gitega Songa w Burundi (budowa rusztowania i 2 tanków na wodę deszczową);
22 maja 2023 r. – 12 000 PLN z przeznaczeniem na zakup mleka w proszku dla uczniów szkoły podstawowej w Gitega Songa w Burundi (jest to konieczne ze względu na braki żywieniowe wśród dzieci);
23 maja 2023 r. – 40 000 PLN z przeznaczeniem na budowę nowej szkoły krawieckiej dla dziewcząt w But w Papui Nowej Gwinei. Darowiznę otrzymał ks. Marek Sobotta.
15 czerwca 2023 r. na konto Dzieła Pomocy „Ad Gentes” wpłynęły następujące darowizny po 10 000 PLN każda na:
1. Dożywianie dzieci w slumsach w San Antonio w Paragwaju. Projekt pomocowy prowadzą siostry michalitki;
2. Wyżywienie dzieci w Domu Nadziei w Runzewe w Tanzanii prowadzonym przez siostry elżbietanki;
3. Dożywianie dzieci w Esseingbot w Kamerunie prowadzone przez siostry Opatrzności Bożej;
4. Dobudowa Sali konsultacyjnej w Ośrodku Zdrowia sióstr michalitek w Bétaré-Oya w Kamerunie.
5. Paczki żywnościowe i środki higieny dla Homses w Syrii dla co najmniej 30 rodzin, którym pomagają Ojcowie Jezuici oraz ks. Ryszard Bordzan, kapłan diecezjalny.
3 lipca przekazał Dziełu Pomocy „Ad Gentes” 12 000 PLN (słownie: dwanaście tysięcy złotych) na dwa projekty:
1. Zakup lekarstw na malarię i inne choroby dla ubogich leczonych w Ośrodku Zdrowia, który prowadzą siostry misjonarki ze Zgromadzenia Najświętszej Duszy Chrystusowej w Bertoua w Kamerunie.
2. Zakup młyna (młynka) do mielenia ziarna (głównie kukurydzy) dla Domu Dziecka „Carp” w Pagounda w Togo.
11 września p. Wacław przekazał po 10 000 złotych na projekty:
1. Zakup lekarstw dla podopiecznych Ośrodka Zdrowia w Balengou w Kamerunie prowadzonego przez siostry michalitki
2. Zakup potrzebnych lekarstw dla ubogich w Ośrodku Zdrowia prowadzonym przez siostry kanoniczki w Gatara w Burundi.
Do tej pory p. Wacław Bajer przekazał na pomoc dla misji kwotę 146 000 złotych (słownie: sto czterdzieści sześć tysięcy złotych).
Komitet Pomocy Polskim Misjom z Ottawy
Działa od ponad 40 lat reagując na apele polskich misjonarzy o pomoc dla misji. Grupa emerytów powstała w 1974 r. by pomagać polskiej misjonarce. Wydaje też biuletyn misyjny od 1976 r. angażując w pomoc materialną Polonię w Kanadzie. Członkowie Komitetu pracują bez wynagrodzenia, a wszelkie prace i spotkania odbywają się w domach prywatnych. Bardzo ciekawy przykład rozwoju ukazują różne inicjatywy, których celem jest zwiększenie możliwości pozyskiwania pieniędzy na misje. Dobrowolne ofiary indywidualne dość szybko okazały się niewystarczalne. Swój wkład wnosiły też pewne organizacje, takie jak Federacja Kobiet Polskich w Kanadzie, Koło Przyjaciół Harcerstwa albo Koło Pań przy SPK. Prośby o pomoc były jednak coraz większe. Tradycją parafii polonijnych są spotkania po niedzielnych mszach świętych. W ottawskiej parafii św. Jacka osoby, które chcą się na chwilę spotkać i porozmawiać, mogą usiąść w podziemiach kościoła, wypić kawę lub herbatę oraz poczęstować się ciastem. W dość szybkim czasie zrodził się pomysł, żeby od czasu do czasu ciasto, które i tak jest komercyjnie sprzedawane, upiekły osoby, które w ten sposób chcą pomóc misjom. Dochód ze sprzedaży ciasta jest przeznaczany na fundusz misyjny. Z czasem przyjęła się praktyka, że dzieje się tak dwa razy w roku. Niekiedy w podobny sposób fundusz wspierany jest ofiarami z innych wydarzeń „kuchennych”. Z czasem pojawił się oryginalny sposób pozyskiwania pieniędzy. Zaproponowano, aby zamawiać msze św. za spokój duszy zmarłych nie we własnej parafii, ale wysyłać je do odprawienia na misjach. Później formułę tę poszerzono na inne ofiary składane na misje „zamiast kwiatów” na pogrzeb. Następnie przyjęła się forma składania życzeń z okazji Bożego Narodzenia bądź Wielkanocy. Aby zaoszczędzić na wysyłaniu kartek, w biuletynie podaje się, kto pozdrawia kogo, a pieniądze przekazuje się na fundusz misyjny. Ofiar szuka się również przez organizowanie różnych bazarów czy loterii. Próbowano też z misyjną „sprzedażą garażową”. Niekiedy udawano się z wyprzedażą rzeczy polonijnych bądź dewocjonaliów do innych parafii. Dla przykładu, w 2013 r. Komitet wysłał 47 155,58 dolarów na pomoc dla 60 misjonarzy z 20 krajów. Komitet przepracował bezinteresownie ok. 4000 godz. Odbyło się jedno zebranie ogólne i pięć zebrań zarządu. Przez 40 lat Komitet zebrał i przekazał na misje 1,45 mln dolarów.
Państwo Lucyna i Marcin Heimowscy
Państwo Lucyna i Marcin Heimowscy, przez swoje ofiary pokrywali w co najmniej 80% realizowanych przez parafię w Rumi projektów misyjnych. To ludzie głęboko wierzący, o niebywale wrażliwym sercu, a jednocześnie o wielkiej skromności. Od początku istnienia parafii organizowana była pomoc krajom misyjnym. Przez kilkanaście lat parafia pomagała diecezji Campo Maior w Brazylii, a od 2012 r. wspiera kraje afrykańskie: Nigerię, Czad, Tanzanię, Republikę Środkowej Afryki, Wybrzeże Kości Słoniowej oraz Sudan Południowy. W tych państwach zbudowano 33 studnie, zakupiono łódź motorową, zbudowano i wyposażono szkołę w Uyo, zbudowano szkołę na pograniczu Kamerunu i Nigerii, zbudowano w Bouar w RŚA Ośrodek Szkolenia dla Osób Niepełnosprawnych, zakupiono 20 wózków inwalidzkich dla parafii w N’Jamenie w Czadzie, przez 5 lat przekazywaliśmy środki na żywność i lekarstwa dla uchodźców w Juba w Sudanie Południowym. Parafia ufundowała 154 obrazy Bożego Miłosierdzia dla parafii w trzech diecezjach w Afryce. Od pięciu lat 128 dzieci ze szkoły w Uyo otrzymuje stypendia. Obecnie buduje (od listopada 2022) szkołę w Yambio.
KATEGORIA IV
Wydawnictwo „Jedność” Kielce
Diecezjalne Wydawnictwo „Jedność” z Kielc od 10 lat współpracuje z Komisją Episkopatu Polski ds. Misji oraz Dziełem Pomocy „Ad Gentes”. Wydawnictwo wspiera misje drukując materiały, książki, albumy misyjne po kosztach produkcji. Staraniem wydawnictwa, zwłaszcza w latach 2014-2015 ukazało się wiele cennych pozycji książkowych promujących misje. Wydawnictwo wydało „Modlitewnik misyjny”, który rozszedł się w nakładzie 18 tys. egzemplarzy. Opublikowało także książki dla dzieci: „Z Maryją na misjach”, „Ze świętymi na misjach”, „Z polskmi misjonarzami w świecie”, skierowane do dzieci w wieku szkolnym, „Listy do młodych uczniów-misjonarzy” – książka zaadresowana do młodzieży oraz ostatnio „Mały Katechizm Misyjny” – dla młodzieży i dorosłych. Wydawnictwo „Jedność” zawsze daje najniższe ceny za druk, pomaga w opracowaniu szaty graficznej książek i albumów. Od 10 lat jest głównym sponsorem nagród książkowych dla uczniów szkół podstawowych, uczestników Konkursu „Mój szkolny kolega z misji”. Każdego roku przekazuje książki i albumy o wartości ponad 10 tys. złotych. „Echo z Afryki i innych kontynentów” Echo z Afryki jest czasopismem wydawanym przez Zgromadzenie Sióstr misjonarek św. Piotra Klawera od 1891 r. Jest najdłużej wydawanym czasopismem misyjnym na rynku. Informuje o kwestiach ewangelizacji na wszystkich kontynentach i zachęca czytelników do czynnej współpracy w niesieniu pomocy najbardziej potrzebującym, zwłaszcza w krajach misyjnych.
Rozgłośnia Archidiecezji Przemyskiej Radio Fara
Jest katolicką, lokalną rozgłośnią o statusie nadawcy społecznego. Rozgłośnia, której profil można określić jako religijno-społeczny, jest integralną częścią struktur Archidiecezji Przemyskiej. Prowadzi systematyczne audycje misyjne. Redaktorzy często zapraszają do rozmowy o misjach misjonarzy fideidonistów i zakonnych. Przygotowują wywiady o tematyce misyjnej, reportaże z krajów misyjnych, zachęcają do wsparcia misji, systematycznie informują o stałych wydarzeniach misyjnych i akcjach pomocy misjom prowadzonych przez Dzieła Misyjne w Polsce i różne organizacje. Nie brakuje na antenie Radia Fara misyjnych programów formacyjnych dla dzieci (np. Wyprawa misyjna dzieci Archidiecezji Przemyskiej po Afryce i Ameryce). Rozgłośnia wielokrotnie angażowała się w promocję akcji i ich przeprowadzanie np. „Adopcja serca” i zbiórka makulatury na budowę studni w Afryce.
Jeśli chcesz się dowiedzieć więcejzajrzyj tutaj:
